Ik kom zelf uit een gezin van 2 kinderen. Ruzies en conflicten werden niet uitgepraat of bijgelegd, maar doodgezwegen, tot de tijd ze verzachtte. Dit kan je als één van de basisredenen zien waarom ik zelf mijn opleiding als bemiddelaar gestart ben, want dit neem je mee. Mee naar je later professioneel en privéleven waar je met je neus op de feiten gedrukt wordt omdat je nooit geleerd hebt om ruzies bij te leggen, of uit te praten.  Vanuit deze persoonlijke nood om hierin als persoon te kunnen groeien, groeide mijn eerste interesse voor bemiddeling. 

Acht jaar geleden stapte ik als gescheiden mama van twee prachtige kinderen uit ons gezin met twee mama's, zelf in een bemiddelingstraject n.a.v. een scheiding. Ik had niet geleerd hoe je in zo een pijnlijke context,  kan blijven respectvol praten met elkaar, weet je nog? Mijn kinderen waren toen 2 en 3 jaar...en ik heb dus zelf aan den lijve ondervonden hoe moeilijk de dialoog op zo een moment kan zijn, door onontgonnen emoties die een constructieve houding en gesprek in de weg kunnen staan. Daarnaast werd ik later in mijn omgeving heel vaak geconfronteerd met scheidingstrajecten, waar jammer genoeg de meest kwetsbaren (de kinderen dus) vaak hard geraakt werden. Van daaruit, en vanuit de reden die ik hierboven aangaf, besloot ik ruim anderhalf jaar geleden mijn bemiddelingscursus aan te vangen. Een beslissing die ik tot op vandaag nog steeds omarm.